Gecenin karanlığı uyumak için oldukça elverişliyken, neden düşüncelerim bu renksizlikte kaybolmuyor, aksine daha şiddetli beyazın tonlarında zihnime ışık saçıyordu?
Karanlığın çepe çevre sardığı bu ışıl kristalleri neden yok olmuyor, arsız gibi birde bütün bir inançla bu yoksunluğun üzerine saldırıyordu? Anlamlandıramıyordum.
Uyku isteğim arttıkça düşüncelerim daha istekli saldırıyor bu durum beni çıkmaz bir girdabın içine sürüklüyordu. Sonra bir kaç kelime kadarda olsa anlıyordum. Bu gece bana uyku her zerresine kadar haram oluyordu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder