Ödedim

Gecenin siyahı ruhumun karanlığına karışmıştı, simsiyah sözcüğü bu durumda ortaya çıkmış olmalıydı. Yürümekte olduğum kaldırım taşları zeminde sabit kalmamı engelliyor yalpalayarak yürümeme sebep oluyordu. Bende, sanki hayatım biz düzlükmüşte gittiğim yol engebeliymiş gibi kendime kandırıyordum.

Kaybolmayı seçtiğim bu yollar neden ışıl ışıldı. Hala anlayamıyordum. Korktuğum için mi bu parlak yolları seçiyordum? Yoksa kaplaranlık ruhum ancak varlığını bana böyle mi hissettirebiliyordu. Yanımdan geçen arabanın içinde çalan müzik tüm dünyamı anlatmaya ve benim bedbahtlığımı açıklama yetmişti. "Bedelini ödedim bende sevdiğiniz her şeyin..."

Tüm geçmişimi bir çırpıda göz bebeklerime dolduran cümle arabanın benden uzaklaşmasıyla beraber gecede yok olmuş olsa da. Kulaklarım da ardın sıra tekrarlanmaya devam ediyordu. Geçirmiş olduğum 42 ameliyatla ve onlarca çekilmez ızdıraplara gebe acıyla bedenimin bile bedelinin ödemiştim. Ben sevmediğim şeylerin bile bedelini ödemiştim. Ruhumun karanlığının bedelini çalınan çocukluğumla, titreyen dizlerimi arabanın altında kalmasın yaşasın diye siper ettiğim köpeğin yaşamasıyla ödemiştim. Ve ben bir tek sevilmenin bedelini ödeyememiştim onu da şimdi anlıyorum. Aldığım her nefesle ödüyordum sevgisizliğimin bedelini...