Son yakarışlarım, sonuçsuz kalmıştı. Pes etmenin eşiğindeyim. Bilgisizliğimin karanlığında kayboluyorum, soluyorum, solduruluyorum. Korkuyorum da, diyemiyorum nedense. Ama senin gidişin, korkularımı da alıp götürdü. Geriye sadece bir yüzüm kaldı, içimde bir eksiklik, bir boşluk... Geriye doğru gidiyorum ve anlıyorum ki, başarısızlık yolun başından beri belliymiş. Satranç maçında pat yapmak için kaçan şah gibi oynadığım her hamle, nafileymiş. Belki de, hayatın kendisi böyle bir oyunmuş, ama ben yenilgiye hazır değildim. Hala umut ediyorum, hala mücadele ediyorum. Çünkü başarısızlığın da bir anlamı var, kaybetmek de önemli bir ders. Belki de şimdi, yolun sonunda, yeni bir strateji bulabilirim. Belki de korkularıma karşı cesaretimi toplayabilirim. Belki de, senin ardında bıraktığın hayatı, bir anlamda yeniden keşfedebilirim. Ama şu anda, sadece yürümek istiyorum, sonuna kadar...
