Beyaz bir kağıt gördüğümde karalama hissi sanki varoluşsal bir hata gibi.
Küçük küçük yazmak isterken büyük harflerle görülmek istediğimi hissediyorum.
Sanırım ancak bembeyaz bir düzlemi kirleterek bir yerlerde varolabileceğimi düşünüyorum.
Bir şeylerin sonuna yaklaştıkça, içimde tarifini bilmediğim bir direnç kabarıyor. Bitirmek istemiyorum. Sanki sonlar, birer mezar taşı gibi ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder