Bilmem kaçı..

Çok uzun zamandır adımımı bile atmadığım, varlığını unuttuğum bir yola girdim. "Uzun zamandır" dediğime bakma, hayatımda hiçbir yol bu kadar kısa sürüp bu kadar uzun hissettirmemişti. Kelimelerin arasına saklanıp görünmez olduğumu sandım. İçten içe biliyordum aslında, birileri mutlaka gelip beni bulacaktı. Yine de kimsenin beni bulamayacağını hiç düşünmemiştim. Belki hayallerim yeterince güçlü değildi, belki de hiç hayal kurmayı öğrenememiştim.

Hayatta olduğuma inanırken aslında yerimde olmadığımı, çok uzaklarda kaldığımı fark ettim. Bir şeyleri yoluna koymak isterken, hep başka şeylerin beni yolumdan çevirdiğini gördüm. Daha açık konuşmak gerekirse hayat bana her seferinde sağlam bir tokat atıyordu.

Anladım ki ruhun yaraları bedenin yaralarına hiç benzemiyor. Beden, içindeki muhafızlarla kendi yaralarını onarabiliyor. Ben ise ruhuma bir koruyucu bulmaktan aciz kalmışım. Şimdi insanların neden sürekli birilerini aradıklarını çok iyi anlıyorum. Kimse yalnız başına delirmek istemiyor. Ya da şöyle söyleyeyim; delirdiklerinde bile ellerinde bir mazeret olsun istiyorlar.

Peki ya tek başına, sessizce yürüyenler? Onlar da diğer herkes gibi hep bir şeylerin eksikliğini hissediyorlar aslında. Sanırım daha korkaklar, yanlarına birini almaya cesaretleri yok, kimseyi yanlarında sürükleyemeyecek kadar inceler belki. Gururlu demek yanlış olur, onlar sadece biraz daha saf, biraz daha duygusal, belki biraz daha merhametliler.

İnsan kendi içinde huzuru bulamadıktan sonra, hangi kelimede, hangi kavramda teselli bulabilir ki?

Gecenin yine bilmem kaçı...
Yalnızlık, sessizlik ve içimde bir türlü dinmeyen o tuhaf sızıyla baş başayım.

Cevap Bile Bir Son Olduğundan

Bir şeylerin sonuna yaklaştıkça, içimde tarifini bilmediğim bir direnç kabarıyor. Bitirmek istemiyorum. Sanki sonlar, birer mezar taşı gibi diziliyor yollarıma.

Neden her adımda, sona yaklaştığımı her hissettiğimde, içimde beliren gizli bir ses "geriye dön" diyor?
Başarılı olmak… belki de hiçbir zaman arzuladığım bir şey değildi. Ya da başarı, bana öğretildiği haliyle, ruhumun yadırgadığı bir sondu.

Hiçbir şeyi bitirmek istemiyorum.
Her başlangıcın içimde coşkuyla yanan kıvılcımı, yolun sonuna vardıkça hüzne dönüşüyor. Belki de mesele duyguları bilmemek değil, onları yanlış tanımış olmak.
Belki de sevincin adını hüzün koydular bana, korkuyu sabır diye anlattılar.
Şimdi gökkuşağının tam dibindeyim — ama sanki renk körüyüm.
O büyülü ihtimaller dünyasında, imkânsızlığın en sessiz çocuğu muyum?

Zaman daraldıkça, gerçekleşmesini beklediğim hayallere değil de, veda etmem gerekenlere gözüm takılıyor.
Her şey sanki olurken değil, biterken iz bırakıyor bende.
Hani hep derler ya, “Ah o eski güzel günler…”
Ben neden güzel gelecekler kurmak istemiyorum?
Bu hüzün neden böyle kök salıyor içimde?

Belki de artık cevap aramamalıyım.
Çünkü biliyorum, her cevap da bir son demek.

Bu Fazla Anlamlı

Bu şarkıyı yazarken nasıl bu denli her duyguya değinebilmiş anlayamıyorum. Zırhlı kelimeler ne kadar güçlü olabilirmiş, şimdi anlıyorum. Bu sanat değil resmen evrensel duyguların tercümesi. Tanımadığın bir insanın her düşüncesine bu denli katılmak korkutuyor insanı. 

Yamadım Yaralarımı

Yamadım yaralarımı

Bulamadım zaman zaman

Ne geçirir ağrılarımı?

Kapadım kapılarımı

Varolmazsam bulurum

Olmanın anlamını

Nereye varacağımı

Bilmeden savrulurum, hayat

Alır alacağını

Tanırım bu kadını

Umarım barıştırır zaman

Onunla aynalarını

Atsa atamaz kendini, satsa satamaz

Bir ömür hırpalar kendini

Hiç yol alamaz mı insan?

Koysan duramaz bir yere, ait olamaz

Her gün tüketir ömrünü

Bir gün yaşamaz mı insan?

Uyurum oyalanırım

Takvimlerden silerim

Günleri haftaları

Gün olur yazamadığım

Sayfalardan okurum

Unuttuğum şarkıları

Yine ben yaralanırım

Kendime hata bulur

Affederim başkalarını

Tanıdım bu kadını

Yaptığım hataların

Yaparken aynılarını

Atsa atamaz kendini, satsa satamaz

Bir ömür hırpalar kendini

Hiç yol alamaz mı insan?

Koysan duramaz bir yere, ait olamaz

Her gün tüketir ömrünü

Bir gün yaşamaz mı insan?

https://www.youtube.com/watch?v=ltACEV4883M&ab_channel=Paptircem

Yine mi Yeniden?

Aslında hiçbir şeyin kaçmadığını birkaç saniye duraksadığımda anladım. Hayat yalnızca ileriye doğru giden bir akıştan ibaret. Geriye baktığında ne gördüğünü aslında hiçbir önemi yok. Birkaç saniye önceki benliğin senlik bir şey olmadığını zamanla kavraman gerekiyor. Kavramlar arasında çok fazla sıkışırsan, kavramak yerine kavrulan oluyorsun. O nedenle bazen durmalı, nefes almalı ve sakinleşmelisin.

Kendi zihnimi eğitmek için kullandığım bu cümlelerin bir faydası olup olmadığını soruyorsan, hâlâ buradayım işte, neden olmasın ki? Burada olmak derken kastettiğim hâlâ yazabiliyor olmam. Yazıyorum dediğime de bakma, birkaç karalamadan ibaret bizimkisi. Yılların hayali var içimde; ben de bir kitap çıkarmak istiyorum. Ama her seferinde kitap bastırma fiyatlarını duyduğumda içimdeki öfke biraz daha büyüyor. Ulan alt tarafı beyaz, hatta saman sarısı kâğıtlara dökülmüş birkaç harf için bu kadar yüksek rakamlar istemek fazlasıyla acımasız geliyor bana.

İşte belki de tam bu yüzden, kitabımı bastırma hayalimden vazgeçtim. Zaten bu çaba yalnızca kendi içimdeki eksik parçayı tamamlamak içindi. Kendimi bir şeye inandırdım diye, şimdi kalkıp da elli bin liranın üzerinde bir parayı neden vereyim ki? İnternete yükleyip geçerim, ne olacak ki? Yayınevinde satışa çıksa, elli taneyi bulsa bayram ederim zaten. Öyleyse paramı çöpe atmak yerine, hayallerimin farklı bir versiyonunu yaşarım. Kitabımı yine çıkaracağım ama basılı olarak satışa sunmayıp, internete yükleyeceğim. Basılı halini isteyen olursa, bana ulaşsın, gönderirim elbet; mesele para değil, mesele içimde duyduğum mutluluk. Amacın maddiyat olmadığı bir yerde keyif almak çok daha kolay. Belki de ben, arzularımın esiriyimdir. Oysaki dünya üzerinde hiçbir şeye böylesine körü körüne bağlanmışlığım yok benim. Tek bağımlılığım belki de arzularım ve onların da benden başka kimseye faydası yok zaten.

Her neyse işte… Ne diyeceğimi bile bilmiyorum. Belki baştan başlıyorumdur, belki sondan. İnan bana, buraya neden yazdığımı bilmiyorum. Ama gelecekte bir gün dönüp baktığımda, bugünü unutmuş olsam bile, o anda ne hissettiğimi tekrar hatırlayacağım.

Anılar düşündüğümden çok daha hızlı siliniyor zihnimden. Kuvvetli sandığım hafızam bile yaşım ilerledikçe bana yavaş yavaş ihanet ediyor. Eğer bir dünya savaşı çıkmazsa en azından internette yazdıklarım hep kalacak ve ben bugün ne hissediyorsam tekrar, yeniden hatırlayacağım.

..Susmak

Tam kelimelere ihtiyacım olduğu anlarda buluyorum kendimi. Ama elimden kağıda dökülecek her söz, her titrek harf, başıma büyük dertler açacakmış gibi hissediyorum. Korkum varlığımdan daha ağır; göğsümde bir gölge gibi büyüyor, her nefeste beni biraz daha yutuyor. Bu korku bana değil, zarar verebileceğim sevdiklerime dair. Susmak, bu dünyada geçirdiğim en zor sınav oldu; çünkü ilk kez, ayakta kalmak için hiçbir şey yapmamalıyım. 

Oysa belki de tam tersi, bir şey yapmam gereken o yerdeyim.

Eğer kalkışırsam eyleme bu sefer yerdeki tek ben olmayabilirim.

Keşke tek bu yerde olmasaydım..

Okyanus

O ana kadar bilmiyordum. "İçinde okyanus biriktiren bir insanın kıyısı olmazmış"

Bu cümleyi ilk okuduğumda tam anlamıyla kavrayamamıştım. Algım kapalı değildi ama içindeki derinliği sezmekte zorlanıyordum. Okyanusların bir sınırı olmalıydı, bir yerlere ulaşmalıydı, eninde sonunda karayla buluşmalıydı… Öyle sanıyordum.

Meğer bazı şeyler ancak yaşanarak öğreniliyormuş. Seni kaybettiğimde konuşmayı unuttuğumu fark ettim. Çünkü senden önce ve senden sonra kimseyle gerçekten konuşmuyormuşum. Ağzımdan çıkan kelimeler sadece ilkel seslerden ibaretmiş; anlam taşısa bile, karşı tarafa ulaşamayan, bir yankıdan öteye geçemeyen cümleler kuruyormuşum.

Sensiz kaldığımda anladım: İçimde biriken tüm sözler, hangi dudaktan dökülürse dökülsün, anlamını yitirecek. Çünkü bazı okyanuslar sonsuzdur; ne kıyısı olur ne de varacağı bir yer. Ve ben, içimde dev dalgalar taşırken, hiçbir zaman kıyıya vuramayacağım.

/

 Başlamak için bir yerde bırakmak gerekiyor demişlerdi. Fakat kimse yerdekinin ben olacağından bahsetmemişti.