Kayboluyorum

Kelamlar arasında sıkışmış bir sonbahar akşamındayım. Saat gece iki olmadı belki fakat kesin dördü geçmiştir. Saat gece iki kesin olmadı fakat benim kalbim neden tan vakti. Güneşin doğacağını biliyor olmak umut etmemi sağlamıyor. Daha bir kaç dakika önce kaybettim umudu. Artık umuta seninle tüm ilişkimi kestim dedim o beni duyarmışçasına sanki onun beni duyacak kadar işi gücü yokmuş gibi. Sanki onunla bitirdim de kendim tükenmedim gibi konuşuyorum geceninbusaatinde. Lakin unutuyorum bazen ben gecenin hangi saati olursa olsun hep bu şekilde konuşuyorum. Bunu fark ettiğimdendir ki zaman artık düşündüklerimin ve düşüncelerimin dışında gelişiyor. Gelişmekte olan gelişimden uzak kalmıyorda bir ben gelişemiyorum. Etrafımda sıkışıp kalan zamanım zamansamalarım anımsamalarım veya anlarım. Hepsi birbiri ardına sıralanmış gibi. Yine ne oluyorum eminim kayboluyorum fakat bu türlü sonlanamıyorum. Ama ben neden her dakika soluklandığımı iddia ediyorum. Edilmelerim edilmelerin edilgenlerim her şey birbiri üzerine girmiş altüst olmuş gibi. Fakat alt mı üste galip üst mü alta galip bunu çözemiyorum sanırım benim de sınavım bu sınırım. Sanırım. Zaten olmadı her türlü sınanırım…