Arşe

Bu gece kelimeler hüznümü bastıramadı, sana dair her şey dört bir yanımı kanatıyor. Kalbim, benim için atmayı bıraktı, her vuruşu ruhumu dağlıyor. Sesim, bu gece ruhuma hitap etmiyor, geceler beni karanlığa hapsediyor. Benliğim, bedenime sığmıyor; geceler artık huzur vermiyor. 

Bir park köşesinde, işsiz bir kemancı gibi, notalarıma sığınıyorum. Lakin notalar, sanki ben onların celladıymışım gibi, beni yok sayıyor. Ellerim arşe ile kaybolurken, huzurumu her bir telin titreyişinde, sana koşarken bulunuyorum. Fakat ne olduğunu işte o an anlıyorum. Avuçlarımın arasında sığındığım tek liman keman, ayrılığımızı kutluyor. 

Anlamakta ne kadar geç kaldığımı idrak ettiğim o anlarda gerçekler birbiri ardına yüzüme vuruyor. Elimdeki yayı bile kontrol edemezken, zamanı ve seni nasıl hayal edebilirim?

Yazık...