Pilim mi Bitiyor?

    Bir hevesle ve inançla başladığım bu yol yıpratmaya başlamış gibi hissediyorum. Önümü göremiyor olmak korkutuyor. Sanırım yetersizlik hissi her molekülüme işlemiş gibi her bir parçam ayrı ayrı yorgun. Düşler kurmakta zorlanmaya başlıyorum. Bıraktığım yerden başlayamıyorum veyahut başladığım yerden sonuca ulaşamıyorum. Halen kendime sen her halükarda yaparsın derken yapamamak mı korkutuyor? Vazgeçmekten neden bu kadar çok korkuyorum. Sanki girdiğim her savaşı kazandım! 

    Niye hep çok keskin hissediyorum ne karar verirsem vereyim bir yerim kesiliyor. Kanamak mı hoşuma gidiyor yoksa illa bir şekilde sonucun beni tatmin etmemesi mi? Bu tatminsizliğin sebebi ne? Sebep diye bir argüman neden var ki. Her sıkıştığımda bir bahane bulup işte bu yüzden olmuyor diyerek sebebi suçlu gösteriyorum. Tek sebep aslında kendime her şeyi başaramayacak olduğumu kabul ettirememem mi?

    Kalbim biraz daha hızlandı bu düşünceler altında. Sanırım bir parça korkuyorum her soruma cevap bulacağım diye. Cevapsız kalmak hep bir muamma içinde sıkışmak neden mantıklı geliyor ki? Korkunun ecele faydası yok derler bunun adı korku mu yoksa kaçmaya olan sonsuz hayranlığım mı? Hep giden mi haklı kalan mı diye sorarlar ya bence ikisi de haksız, olmayacak bir şey için neden bir araya gelinir ki? Zaten sonu belli olan bir algoritmayı neden sürekli farklı döngüler varmış gibi yan yollara sapmaya zorluyoruz ki. Bir yerden sonra pes etmeli miyiz? Pes etmek bize yakışır mı? Bu soruda bile bir güzellik bir romantiklik bir sanatsallık arıyoruz değil mi? Saçmalamanın en eşsiz senfonisi bu olsa gerek. Daha bir senfoniyi canlı dinlemeyen ben bu cümleyi neden bu kadar çok sevdim ki. Sanırım sanatsal bir yozlaşma. Sanki sanattan anlıyor gibi edebi lisan hareketlerine devam eden korkak.

    Yol uzun tek seçenek belki de sadece yolda olmak, seçimi sadece zamana bırakmak. Pili şarj et yarın yeniden başlıyoruz. Hiçbir şey hiçbir şekilde bitmeyecek. Bitmemeli en azından hala başlayabiliyorken...