Son zamanlar, düşündüğümden daha zor ve planladığımdan daha kusurlu bir şekilde ilerliyor. Başarının ertelenmesi, onu daha başarısız veya daha anlamsız kılacak mı, emin değilim. Kendimi bilgili hissetmeye çabalarken, en temel eylemleri bile gerçekleştiremiyorum. Bu durumda olmamın sebebi, gerçekleşmemesi gerektiği için mi yoksa her zamanki gibi kendimi aşırı zorladığım için mi?
Sesim, hevesim, öncesinden daha niteliksiz, daha zayıf ve daha indirgenmiş bunu iliklerime kadar hissediyorum.
Gelecek olanların ya da hiç gelemeyecek olanların farkında olmak, karamsarlığımı bir kademe daha artırıyor mu? Cevap veremiyorum.
Neden ışık yerine karanlığı daha çok seviyorum, gerçekten bilmiyorum. Kendi kendime konuşuyormuş gibi bir şeyler karalıyorum; belki de bu, karalamak zorunda kaldığım bembeyaz bir sayfa olduğu için. Ucundan da olsa başarmış hissediyorum. Sonuna geldiğimde yine, ışığa rağmen karanlığı seçiyorum. Seçimlerim ve yapabileceklerim, sonuçta neyle karşılaşacağımdan daha mı önemli? Yolun sonunu görüyorum ama yolda yaşadıklarımı daha çok önemsiyorum. Belki de bu yüzden sonuçlar yerine sorunlarla var oluyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder