John Verdon'un bir kitabında karşılaştığım, "Kafasında harcadığı zaman dünyada harcadığından daha fazlaydı." cümlesi, zihnimde sürekli dönen bir düşünceyi daha da alevlendirdi. Hiç durmayan bir zihin ne zaman dinlenir ve yeni şeyler hakkında nasıl düşünebilir ki? Bu günden anladığım şey, aslında benim yorgunluğumun sebebi dinlenmeye zaman bulamamak veya çok yoğun olmak değilmiş. Dinlenmeyi ve huzurla dolmayı bilemiyor oluşum, bu sorunun temelini oluşturuyormuş. Bilgisizliğim, eksik olmamdan mı kaynaklanıyor? Yoksa hâlâ bu satırları yazdığım odada tek başıma oturmanın getirdiği yalnızlıktan mı? Sanırsam bu soruların tek bir doğru cevabı yok gibi görünüyor. Varolduğum anları anımsamaya çalıştığımda, durum biraz daha anlaşılabilir bir hal alıyor. Zihnimdeki kurgu, gerçeğin her temsilinden daha mı iyi? Bu düşünce safi bir kibir mi? Yaşamayı beceremediğim için mi tasavvurda huzur buluyorum? Neyse, yine cevaplamakta oldukça zorlanacağım birkaç soru bu. Sanırım cevap aramak yerine sadece soru sormaktan keyif alıyorum. Bunun yegane temeli, bir sona varmaktan olan korkum olabilir veya cevapsız soruların her zaman daha anlamlı olduğuna dair içimdeki oluşan romantik düşünceden de kaynaklanıyor olabilir. Neyse, umarım bu hayatın sonuna geldiğimde, kafamda ve bedenim olarak kabullendiğim bu fiziksel hapishanede eşit zaman geçirmiş olurum. Daha gidilecek çok yolum var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder