Başlamak zorunda olduğum için mi? Yoksa durma eyleminin yaşam ritmime uymadığı için mi? Her rutin beni rahatsız ediyor. Eylemsizliğin her halinden keyif alırken neden eyleme geçmem gerektiğini hissediyorum? Hislerim ve ruhum ortak bir paydada buluşamıyor mu? Zaten her arayışta bir tespit yada çıkarım yerine sorulara boğulmam bundan sanırım.
Sanılanın aksine herhangi bir sanrı veya düşünce nöbeti de geçirmiyorum. Tuttuğum nöbetlerden olsa gerek mesleki deformasyonla bu duruma mantıksız bir tutarlılıkla açıklama bulabiliyorum.
Lakin bir açıklama bulmak sorunun çözümüyle alakalı yardım sağlamıyor. Bu yüzden kayboluşları mantıklı veya mantıksız diye ayırmadım çünkü asla birleşmediler.
Yeni bir sayfa bu sefer en dipten başlıyoruz. Bakalım tepelerde bizi neler bekliyor?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder