..Susmak

Tam kelimelere ihtiyacım olduğu anlarda buluyorum kendimi. Ama elimden kağıda dökülecek her söz, her titrek harf, başıma büyük dertler açacakmış gibi hissediyorum. Korkum varlığımdan daha ağır; göğsümde bir gölge gibi büyüyor, her nefeste beni biraz daha yutuyor. Bu korku bana değil, zarar verebileceğim sevdiklerime dair. Susmak, bu dünyada geçirdiğim en zor sınav oldu; çünkü ilk kez, ayakta kalmak için hiçbir şey yapmamalıyım. 

Oysa belki de tam tersi, bir şey yapmam gereken o yerdeyim.

Eğer kalkışırsam eyleme bu sefer yerdeki tek ben olmayabilirim.

Keşke tek bu yerde olmasaydım..

Okyanus

O ana kadar bilmiyordum. "İçinde okyanus biriktiren bir insanın kıyısı olmazmış"

Bu cümleyi ilk okuduğumda tam anlamıyla kavrayamamıştım. Algım kapalı değildi ama içindeki derinliği sezmekte zorlanıyordum. Okyanusların bir sınırı olmalıydı, bir yerlere ulaşmalıydı, eninde sonunda karayla buluşmalıydı… Öyle sanıyordum.

Meğer bazı şeyler ancak yaşanarak öğreniliyormuş. Seni kaybettiğimde konuşmayı unuttuğumu fark ettim. Çünkü senden önce ve senden sonra kimseyle gerçekten konuşmuyormuşum. Ağzımdan çıkan kelimeler sadece ilkel seslerden ibaretmiş; anlam taşısa bile, karşı tarafa ulaşamayan, bir yankıdan öteye geçemeyen cümleler kuruyormuşum.

Sensiz kaldığımda anladım: İçimde biriken tüm sözler, hangi dudaktan dökülürse dökülsün, anlamını yitirecek. Çünkü bazı okyanuslar sonsuzdur; ne kıyısı olur ne de varacağı bir yer. Ve ben, içimde dev dalgalar taşırken, hiçbir zaman kıyıya vuramayacağım.