Tan vakti yaklaşırken, dünyanın sessizliği içinde, hayatın anlamını sorgulamaya başladım. Kıyıya vurmuş balıkları izleyen, yakalamak için kılını bile kıpırdatmayan bir kedi gibi, kendimi bir köşede, yaşamın karmaşasından uzakta kaybolmuş hissediyordum. Kimden ve neyden bu kadar sıkılmıştım? Bu soruya cevap bulamıyordum.
Birkaç saat önce, 18 yaşında bir kızın hayattan kaçma girişimi beni derinden etkiledi. İlaçlarla son vermek istediği hayata, şükürler olsun, yeniden tutundu. Ama onun boş bakışları, hayata nasıl bir anlam yüklemediğimin göstergesi oldu. Ruhumun terazisi bozulmaya başlamış mıydı, yoksa bir tren gibi, raydan çıkmamak için demirlere sıkı sıkıya mı tutunuyordum?
Her şeyden biraz daha eksildiğim bu saatlerde, kendimi bulamıyordum. Aslında her şeyden bu kadar uzaklaşmışken, kendimi bulmam gerekmez miydi? Sessizliğin ve kimsesizliğin karanlığında, bir ışık sızıntısı, bir çatlak arıyordum. Olmalıydı, ama ben neden bulamıyordum?
Hiçbir oyunda becerikli olmayan ben, saklambaçta neden bu kadar yetenekliydim? Karanlık gökyüzüne, uçsuz bucaksız dünyaya bakıyorum ve bulunabildiğim, fark edilebildiğim, hissedilebildiğim anlarda yaşamak istiyorum. Belki de ben sadece istediğim gibi yaşamak istiyorum. Hala isteyebiliyorken...
Bu düşüncelerle dolu bir şafak vakti, hayatın anlamını arama yolculuğumu sürdürüyorum. Belki de cevaplar, bu sessizlik ve kimsesizliğin içinde saklıdır. Hala bir şeyler isteyebildiğim sürece her şey mümkün...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder