Renklerin solgunlaştığı bir dünyaya sıkışmak yoruyordu. Bende sadece pastelimsi gün doğumuna tutundum. Artık her günüm daha canlı tonlara ait.
Bir şeylerin sonuna yaklaştıkça, içimde tarifini bilmediğim bir direnç kabarıyor. Bitirmek istemiyorum. Sanki sonlar, birer mezar taşı gibi ...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder